Rare jongens, die Chinezen

Op 11 juli was het zover. Na 12 weken stage in Hefei ging ik dan eindelijk naar Shanghai om Sas weer te zien. De vlucht landde om half twee, dus ’s ochtends ben ik zelf eerst nog even naar het Science and Technology Museum geweest in Shanghai, een soort Nemo. Was leuk om te zien, maar zoals alles in China erg druk. Het vliegtuig was bijna een uur te laat vertrokken, maar omdat ze aan hadden gegeven dat ze zouden proberen tijd in te halen stond ik mooi om half twee klaar op het vliegveld. Uiteindelijk moest ik nog meer dan twee uur wachten omdat het vliegtuig drie pogingen nodig had om te landen vanwege het slechte weer. Er waren zelfs al plannen om naar een ander vliegveld uit te wijken hoorde ik van Sas, maar dat was gelukkig niet nodig. Twee uur op twaalf weken is niet zo veel, maar ik was heel blij om haar eindelijk weer te zien.


Shanghai

De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan zodat Sas haar jetlag eruit kon slapen. We hebben wel wat door de stad gewandeld en hebben zelfs Nutella gevonden, zodat Sas ‘s ochtends gewoon boterhammen met pasta kon eten. Shanghai is ook heel makkelijk te bereizen met de metro, voor 25 tot 37 cent per persoon kun je bijna overal komen. En Sas was heel blij dat ze in de metro gewoon bij de stangen kon waaraan je je moet vasthouden. Toch handig dat de gemiddelde lengte hier wat lager is.

Shanghai heeft een erg grote winkelstraat en de Bund is ook indrukwekkend om te zien, maar eerlijk gezegd was de rest van de stad niet bepaald mooi. Het museum was interessant en de kleine straatjes in de French Concession waren leuk om te zien, maar de rest van de stad was een beetje eentonig, grijs en vol. Ze zullen hier vast aan stadsplanning doen, maar de Chinese mindset is toch anders dan de westerse. Van elke lelijke betonnen flat die ze ontwerpen, bouwen ze er gelijk zeven, of vierentwintig, waardoor het straatbeeld voornamelijk bestaat uit hoge grijze muren, of gele hijskranen waar nog grijze flats moeten komen. Dat is dus de prijs die je betaalt voor het moeten huisvesten van meer dan 20 miljoen mensen. Maar de stad draait ook meer om handel dan om toerisme, dus het zal ze wel niet zo heel veel uitmaken.

De gebouwen in de winkelstraat en bij de Bund zijn dus wel mooier om te zien. Tijdens mijn stage in Hefei was me al wel opgevallen dat ze hier voornamelijk moeite doen om iets mooi te maken als het hun imago naar de buitenwereld verbetert, zoals ik vast al eerder geschreven heb. Het was wel erg jammer dat het uitzicht ernstig belemmerd werd door de hoeveelheid smog in de stad. De heldere foto’s van de Bund in folders/op internet zijn waarschijnlijk op een goede dag gemaakt, nadat het flink heeft geregend, of ze zijn met photoshop bewerkt.


Shanghai is dus wel leuk om een paar daagjes te bekijken, maar het was in ieder geval geen ramp dat we de eerste twee dagen nog wat minder de stad in zijn geweest. In drie dagen zijn de belangrijkste dingen makkelijk te bezichtigen. Als iemand nog een keer naar Shanghai gaat, kan ik hem of haar in ieder geval aanraden om geen gebruik te maken van de geweldige ‘the Bund Sight-seeing Tunnel’. Deze vijf minuten durende tocht met een soort monorail met een paar lichtsnoeren en lichteffecten is de €6 per persoon nog niet bijna waard. Met de metro ben je sneller aan de overkant voor €0,25 per persoon. Achja, we hebben het in ieder geval af kunnen strepen van ons lijstje en konden met een gerust hart naar Beijing toe, waar we hogere verwachtingen van hadden.


Beijing

Toen we in Beijing aankwamen regende het echt extreem hard. Op nu.nl werd de stortbui in Beijing zelfs vermeld. We hebben een uur in het metrostation gewacht voordat we naar het hotel gingen, maar toen was het gelukkig wel weer droog.

Voordat we in Beijing aankwamen hadden we via Booking.com nog een ander hotel geregeld dan we eigenlijk van plan waren omdat deze praktischer lag en we toch nog €10 per nacht konden besparen. We kregen een heel mooi hokje (ik bedoel kamer) toegewezen. In dit hotel was er ’s nachts echter constant herrie bij de receptie en kwamen de schoonmaaksters al om half acht op de deur kloppen. Na even te hebben gekeken of er nog andere hotels beschikbaar waren hebben we vriendelijk gezegd dat we vonden dat er teveel geluidsoverlast was en dat we graag het geld van de andere nachten terug zouden willen. Dit was gelukkig geen probleem, dus konden we weer met onze zware tassen verder zoeken naar een ander hotel.

Toen we bij het andere hotel aankwamen wat we hadden gevonden via Booking.com, gaven ze bij de receptie aan dat er geen kamers meer vrij waren, terwijl op Booking.com stond dat er nog drie zouden moeten zijn. We probeerden ze uit te leggen dat er dus nog kamers zouden moeten zijn, maar ze begrepen het niet helemaal. Dus toen zijn we naar buiten gelopen, hebben in de Booking.com applicatie op reserveren geklikt en zijn we weer terug naar binnen gegaan.

De receptioniste snapte het nog steeds niet helemaal, ze dacht waarschijnlijk dat we onze reservering waren vergeten te laten zien de eerste keer en verontschuldigde zich meteen. Na tien minuten in een kantoortje achter een computer, had ze dus toch nog een kamer vrij voor ons. Pas net vrijgekomen waarschijnlijk. Dankjewel Booking.com.


Beijing was inderdaad veel leuker en mooier dan Shanghai. De eerste dag zijn we naar het Temple of Heaven Park geweest en de dag daarna naar het zomerpaleis. Beide plekken hadden erg mooie tempels en gebouwen en waren indrukwekkend om te zien. Opvallend was ook dat de Chinese toeristen die hier rondlopen het heel erg leuk vonden om westerse personen te zien. De mensen die in Shanghai of Beijing wonen zijn er wel aan gewend en kijken niet meer raar op, maar de andere Chinezen vinden het een reden om elkaar aan te stoten, te wijzen, je aan te staren of om (stiekem) foto’s van je te maken. Soms wordt er ineens een kind je richting ingeduwd en staat de ouder al klaar met een fototoestel. Ik was hier in Hefei al wel een beetje aan gewend, maar voor Sas was het wel gek om mee te maken. Wel heel grappig dat degenen die een paar woorden engels kunnen allemaal ‘you’re beautiful’ en ‘beautiful sister’ tegen Sas zeiden.

De derde dag zijn we naar the Great Wall of China geweest, omdat je niet in Beijing, of zeg maar gerust China, geweest kunt zijn zonder bij de muur te zijn geweest. Er komen bleek nog een beetje een uitdaging te zijn.

We wilden in eerste instantie met de bus gaan, maar toen we daar aankwamen bleken ze alleen vroeg ‘s ochtends te vertrekken. Dan maar de trein, maar daar werden we van de ene naar de andere ticket office gestuurd en konden we de juiste balie niet eens op tijd vinden voor de trein alweer vertrokken was en we weer lang zouden moeten wachten. Om er toch zeker van te zijn dat we die dag naar de muur konden hebben we maar een taxi gepakt. We stonden wel in de file, die ‘waarschijnlijk’ wel iets te maken had met het feit dat er op de route vier auto’s willekeurig op een van de drie rijbanen stil stonden met de motorkap open en ook enkele kleine botsinkjes met enkel blikschade omdat Chinezen extreem asociaal auto rijden, constant toeteren, niet knipperen en rechts en links inhalen. Ik ben blij dat ik hier geen auto hoef te rijden en zal de wegen in Nederland straks waarschijnlijk heerlijk rustig en georganiseerd vinden.

Na ruim anderhalf uur en €40 waren we dan toch bij de muur. Althans, we waren bij de verst weg gelegen parkeerplaats omdat onze taxi-chauffeur geen idee had waar hij ons precies af moest zetten, omdat het zijn eerste keer bij de muur was, zo leek het in ieder geval. Een half uur door de felle zon lopend verder waren we dan toch bij de muur. De muur was erg indrukwekkend en we hebben er veel mooie foto’s kunnen maken, waarvan we er al twee op Facebook hebben gezet. Meer foto’s volgen. Na een middagje op de muur te hebben doorgebracht zijn we voor €0,75 per persoon met de trein weer terug naar Beijing gegaan, toch jammer dat we het juiste ticket-office op de heenweg niet hadden kunnen vinden.

In de trein moesten we wel op de grond zitten, omdat we geen zin hadden om deel te nemen aan het Chinese duw-, trek- en jank-spel wat zich voor ons afspeelde. Er was een willekeurig aantal treinkaartjes verkocht, waardoor niet iedereen een plek had. En als Chinezen iets graag doen, is het voordringen. In het stationnetje stonden ze nog ‘netjes’ in de rij, maar zodra ze het perron op mochten, renden ze allemaal naar een van de poortjes om maar vooraan te staan. Toen na vijftien minuten de trein aankwam en de deuren openden, duwden ze elkaar bijna plat om maar als eerste hun tassen en kinderen mee de trein in te sleuren. Een paar minuten later had het grootste gedeelte gewoon een plek en zaten ze haast triomfantelijk rond te kijken. Het was wel typisch dat de paar andere buitenlandse toeristen eveneens geen plekken hadden kunnen bemachtingen en er net als wij een beetje beduusd naar stonden te kijken. Het gekke is dat ze dit ook doen bij treinen waar je gewoon een eigen stoelnummer hebt. Ze doen dan wel iets minder dramatisch, maar het scheelt niet veel.

De laatste dag in Beijing zijn we naar de verboden stad geweest. Het was mooi om te zien, maar te heet om rustig rond te kijken. We hebben wel mooie foto’s gemaakt en uiteraard weer wat cultuur opgesnoven. Na elke dag in het drukke Beijing op pad te zijn geweest, was het een fijn vooruitzicht om in de trein naar het wat rustigere Pingyao te stappen.


Pingyao

Het treinstation in Pingyao, waar we met de hogesnelheidstrein aankwamen, was net drie weken open en lag nog in de middle-of-nowhere. Aan de bouwputten kon je wel zien dat er flinke plannen waren, maar voorlopig ligt het nog een beetje afgelegen. Ook toen we hier aankwamen begon het toevallig net super hard te regenen. We zagen zo geen taxi’s staan, dus toen een man met een klein kindje ons aanbood om voor 40 yuan naar het hotel te brengen stemden we daar maar mee in. Toen we richting zijn auto liepen zagen we wel een aantal taxi’s staan, maar een afgesproken prijs is ook prima. Het enige probleem was wel dat bleek dat hij geen idee had waar ons hostel was en ik hem niet uitgelegd kreeg waar hij ongeveer heen moest rijden (Hij kon twee woorden Engels en wij twee woorden Chinees). Na wat navraag te hebben gedaan kon hij het gelukkig toch wel vinden en waren we veilig en droog bij ons hostel. Bij dit hostel hadden we een hele leuke schattige kamer en er zat een heel gezellig binnenpleintje bij.

De eerste avond in Pingyao hebben we gegeten in een restaurantje in de hoofdstraat. Toen we wilden bestellen bedachten we ons dat we van te voren hadden moeten pinnen. Toen we dit aangaven zei het meisje dat we wel alvast konden bestellen, en dat haar vader dan wel even mee naar de bank zou lopen om ons te laten zien waar we konden pinnen. Toen we echter bij deze bank aankwamen, bleek dat we hier met onze credticards geen geld konden pinnen. Terug aangekomen bij het restaurant legden we aan zijn dochter uit dat we wel euro’s bij het restaurant achter konden laten en de volgende dag terug konden komen om yuan’s te betalen. Zij vond het prima, maar haar vader zei tegen haar dat hij ons wel even naar de andere bank zou brengen. We liepen dus weer achter hem aan, maar nu de andere kant op. Twintig meter verderop pakte hij ineens twee fietsen uit het rek. Een voor ons en een voor zichzelf. Zo zijn we dus een paar minuten achter hem aangefietst om vervolgens bij een bank uit te komen waar we wel konden pinnen. Dat was wel grappig om mee te maken. De mensen in Pingyao zijn wel wat gemoedelijker dan in Shanghai en Beijing.

De volgende middag hebben we met een man uit Israël zitten buurten op het binnenpleintje en hebben we wat zitten lezen. De dag daarna zijn we Pingyao weesten bezichtigen en zijn we over de duizenden jaren oude stadsmuur gelopen. De muur zelf was wel indrukwekkend, maar het uitzicht over de stad viel wat tegen. Vanaf de grond zien de meeste gebouwen er namelijk mooi oud en tradioneel uit. Maar van bovenaf is het meer vervallen of met plastic platen bedekt. Dat veranderde het beeld van de stad wel een beetje, maar het was wel mooi om te zien. In de stad zijn we verder nog wat door de kleine toeristische winkelstraatjes gelopen en hebben we wat tempels bezocht. ’s Avonds hebben we op het binnenpleintje nog zitten buurten met een Nederlands en een Belgisch stelletje die in hetzelfde hostel zaten. De wereld is stiekem toch best klein.

In Pingyao begon ik al een beetje griep te krijgen. De treinreis naar Xi’an ging gelukkig nog wel goed, maar in Xi’an zelf was ik wel behoorlijk ziek.


Xi’an

Toen we in Xi’an aankwamen zijn we meteen naar het hostel gegaan wat we hadden geboekt. Het was alleen wel een iets andere accomodatie dan we verwacht hadden. We hadden wel zien staan dat er een gedeelde badkamer/keuken etc. was, maar we hadden niet helemaal begrepen dat we bij een Chinees gezin in huis zouden wonen. Toen we binnen kwamen werd ons meteen gevraagd of we honger hadden en werd er eten voor ons gemaakt. Er heerste een heel gezellig sfeertje, al probeerde de Chinese moeder ons wel van alles te laten eten, terwijl we al lang vol zaten. Het bed was helaas wel erg hard en aangezien ik flink griep had sliep ik liever in een zacht bed en had ik liever een rustigere kamer. De volgende ochtend hebben we dus ook maar meteen aangegeven dat we omdat ik ziek was een wat duurder hotel met een wat zachter bed wilden zoeken en dat het zeker niet persoonlijk bedoeld was, omdat zij hardstikke aardig waren. Maar ze wilden de 50 yuan die we aanboden ter compensatie voor het eten en de moeite niet aannemen. Dus we hopen maar dat ze het niet te persoonlijk oppakten.

Het hotel waar we toen naartoe gingen had gelukkig wel een lekker zacht bed en een fijne badkamer. De eerste dag heb ik een beetje bijgeslapen en zijn we wel eventjes de stad in geweest om wat boodschappen te doen. De tweede dag ging het al iets beter en zijn we over de muur van Xi’an weesten fietsen. Je kon bovenop de muur mountainbikes huren en daarmee over de erg brede muur fietsen. Er stond alleen wel een erg felle zon en er was niet zoveel schaduw, dus wanneer die er wel was stopten we elke keer om wat te drinken, omdat ik vanwege mijn koorts iets minder goed tegen de warmte kon. Het was wel erg leuk om te doen en je kreeg zo een goed beeld van de stad.

De volgende dag ging het gelukkig al weer een stuk beter en zijn we naar het Terracotta leger geweest. Het was indrukwekkend om te zien hoeveel standbeelden er staan, terwijl nog niet eens alles opgegraven is. Je kon ook zien hoe de kapotte beelden gerepareerd werden, dat zag er erg ingewikkeld uit.


Ondertussen zijn we al een paar dagen in Xining geweest en vertrekken we over een paar uurtjes naar Tibet met een 24 uur durende treinreis. Over een paar weken zal er wel weer een keer een nieuw verslag verschijnen. De foto’s kunnen we nu nog niet echt uploaden, maar zodra dat wel lukt, zullen we hier ook even een linkje plaatsen.


Groetjes Siem en Sas